Anita Kakerissa

Bij Zorgcentra De Betuwe staan de cliënten altijd op nummer één. We bieden een luisterend oor en delen herinneringen en verhalen met hen. Dit zorgt voor een bijzondere band tussen de cliënten en het zorgteam. “Als klein meisje had ik al affiniteit met ouderen. Op het station ging ik naast oudere mensen zitten om een praatje te maken”, vertelt Anita Kakerissa, centraal werkbegeleider bij Zorgcentra De Betuwe.

“Het betekent van elkaar leren en écht naar elkaar luisteren.” 

Levenslessen

Ouderen hebben al een heel leven achter zich. Zij zitten vol levenservaring. In de ouderenzorg bouw je een hechte band op met cliënten. Ze delen daardoor regelmatig hun levenservaring met je. Bijvoorbeeld via verhalen uit hun jeugd.

“In de ouderenzorg werken, betekent voor mij veel meer dan alleen zorgen. Het betekent ook van elkaar leren en écht naar elkaar luisteren. Ik leer bijvoorbeeld van mijn cliënten dat je niet altijd zo hoeft te haasten in het leven; het is vaak ‘gewoon’ een kwestie van prioriteiten stellen. Ook besef ik des te meer dat ieder mens verschillend is, maar we allemaal liefde en zorg nodig hebben”, vertelt Anita. 

“Ik neem haar waardevolle levenslessen nog iedere dag mee.”

Een speciale band 

Met één cliënt had Anita een heel bijzondere band. “Helaas is mevrouw een aantal jaar geleden overleden, maar ik neem haar waardevolle levenslessen nog iedere dag mee. Ze leerde mij om te genieten van de kleine dingen in het leven. Ze gaf haar verzorgers dagelijks één of meerdere complimentjes, al had ze dementie. Voor haar was het leven iets van alles en iedereen. Elke dag strooide ze broodkruimels op haar balkon voor de vogels en spinnen moesten altijd zorgvuldig buitenshuis worden vrijgelaten”, vertelt Anita.  

“Ik kon een stukje gemis opvullen en de liefde geven die zij nodig had.”

Een bijzonder afscheid

“Mevrouw was er slecht aan toe. Ik was een paar dagen vrij en wist dat de kans klein was dat ik haar zou weerzien. Toen ik afscheid van haar nam, kneep ze in mijn hand en keek ze me hoopvol aan. Na een paar dagen kwam ik weer terug en bleek ze de kracht te hebben gehad om op mij te wachten. Ik kwam haar kamer in en zei: ‘Ik ben er weer, Anita is hier’. Ze pakte mijn hand en sloot vervolgens haar ogen. Zij hield van mij en ik van haar”, vertelt Anita met kippenvel op haar armen.

“Ik wist dat mevrouw geen familie meer had en haar naasten nog maar weinig zag. Wij zagen elkaar bijna iedere dag. Daardoor kon ik een stukje gemis opvullen en de liefde geven die zij nodig had. We maken als verzorging echt deel uit van het laatste stukje van iemands leven. Dit maakt ons werk soms emotioneel lastig, maar vooral ook erg dankbaar en liefdevol!”