Meneer Van Sterkenburg

Dankzij Kulenburg blijf ik actief buiten de deur

Eigenlijk is Theo van Sterkenburg dé ambassadeur van Kulenburg. Als iemand meer wil weten over het wonen bij dit zorgcentrum wordt Theo vaak naar voren geschoven. De 92- jarige Culemborger kan als geen ander vertellen wat hij hier zo fijn vindt: het eten, de hulp die hij krijgt, het contact met personeel en bewoners, zijn kamer met uitzicht. Zijn - inmiddels overleden - broer en vrouw behoren ook tot de voormalige residenten. 

Sinds juli 2024 nam hij zijn intrek in Kulenburg. Thuis wonen ging niet meer. “Ik kan niet goed lopen, doordat ik een versleten rug heb. Eten koken, naar bed gaan of iets uit de kast halen, werd een hele onderneming.” Natuurlijk is het fijner om in je eigen appartement te blijven wonen, maar toen het niet meer ging, was het ook geen vraag wat mijn volgende adres zou zijn. Beatrix is misschien wel een mooiere locatie, maar vanaf mijn kamer heb ik uitzicht op de weg en de rotonde. Hier gebeurt altijd wat. Alleen al door de ligging heb ik het gevoel nog onderdeel te zijn van de maatschappij.” 

Transport- en verhuisbedrijf

Theo was de grondlegger van transport- en verhuisbedrijf Van Sterkenburg. Zijn (klein)zoons hebben het inmiddels overgenomen en hij is er nog iedere week te vinden voor de vrijdagmiddagborrel. En soms - als ze hem zien zitten bij Kulenburg - rijden ze even voor. “Dat is toch leuk.” Zijn benen doen het misschien niet meer, geestelijk is hij nog helemaal bij de tijd. “Dat geldt niet voor alle bewoners, sommigen zijn een beetje in de war. Zo zijn er verhalen die ik al een aantal keer heb gehoord.” En hoewel hij nog een rijk sociaal leven heeft buiten de deur, maken veel mensen even een praatje met hem. “Van de drie Culemborgers die ik tegenkom, weten er twee wie ik ben”, vertelt hij met een tikkeltje trots. 

Sociaal en betrokken

Dat komt mede door zijn werk en betrokkenheid in de stad. Hierdoor leerde hij veel mensen kennen. Zo leende hij zijn vrachtwagen(s) uit voor diverse evenementen in de stad. “Nog steeds ben ik aanwezig bij de maandelijkse vergaderingen van de Oranjevereniging. Dan ondersteun ik - met mijn zoon - bij de logistiek van Koningsdag eDankzij Kulenburg kan ik actief blijven buiten de deurn Dodenherdenking.” In 2010 kreeg hij zelfs een koninklijke onderscheiding voor zijn jarenlange betrokkenheid bij stichting Culemborg en Oranje en het vrijwilligerswerk voor de kerk. Dat hij de Oranjes een warm hart toedraagt blijkt ook uit de grote foto van het koningspaar op zijn kamer. Maar als we een foto nemen voor bij dit artikel wil hij het liefst poseren bij het portret van zijn overleden vrouw, die Koningin Maxima een hand gaf  tijdens die eerdere ontmoeting.

Theo zit niet stil

Hij heeft vaste afspraken met de taxi die hem overal in de stad afzet. Naast het bijwonen van vergaderingen brengt hij ook wekelijks een bezoekje aan Isabelle. Geen dame, maar een woon- en zorglocatie in de wijk Parijsch - waar hij voorheen vlakbij woonde. Hier neemt hij op woensdag deel aan activiteiten. “Ik ken er veel mensen”. De taxi brengt me zondag ook naar de RK-kerk, waar ik mensen ontmoet en interessante gesprekken kan voeren, als ik naar mijn broer ga of naar zangvereniging de Vrolijke Noot, waar ik recent ben ingelijfd.” Binnenkort start hij weer met de organisatie van de jaarlijkse reünie van kameraden uit zijn diensttijd. En alsof dat nog niet genoeg is, werd hij onlangs gevraagd voor de cliëntenraad.

Dankbaar

“Er wordt goed voor me gezorgd bij Kulenburg. Het gevoel van dankbaarheid overheerst. Als ik moet zeggen wat er niet fijn is aan wonen hier, kan ik eigenlijk niets noemen.” Het moet van twee kanten komen, merkt hij nog op aan het einde van het gesprek. En wijst op een column in de krant. Het gaat er in het leven om dat je begrip toont en flexibel bent. “Hier heb ik een kruisje bij gezet.”